Tree

fragment uit Bruiloft

Stan staat op. Hij tikt met een mes tegen zijn bierglas. 'Als vader van de bruid,' hij wordt onderbroken door Pascal. 'Aanstaande bruid pa, ze is nog niet getrouwd.' 'Ssssssst!' Boze blikken om de tafel. Wat een zooitje ongeregeld, denkt Anna. Hier kan nou nooit iets normaal gaan. Altijd commentaar. Altijd trammelant. Wel apart om dit mee te maken. Ze heeft zo lang in een streng regiem gestrompeld, dat ze vergeten was dat het anders kan. Ze glimlacht. Wat een familie.
‘Zoals ik net zei, als vader van de bruid, maar zoals jullie zien, ik heb in dit gezin niets te vertellen. Mijn kinderen maken de dienst uit. Als vader van de bruid wil ik een toast heffen, zeg je dat zo? Heffen? Lizet jij bent hoog gestudeerd. Zeg eens wat?’
Lizet wuift met haar servet en schudt nee. Stan vervolgt: ‘we brengen een toast op de bruid en bruidegom. Lang zullen ze leven. In de gloria.’ David begint te zingen: ‘Lang zullen ze leven…’ Niemand volgt hem. Stan veegt met zijn hand het schuim van zijn bovenlip. ‘Bertha wat hebben we toch verkeerd gedaan? Hoe komt het dat onze jongens zo rebels zijn?’
‘Pa is dat nou een onderwerp voor een bruidsdiner?’ David pakt een sushi van een schaal en geeft de schaal door. Iedereen neemt iets van de schaal. Bertha legt het op haar servet. Snuit haar neus. Bet haar ogen droog. Het is doodstil. ‘Mensen we gaan Floor niet begraven! Kom! We vieren feest!’ David klap in zijn handen. ‘Wie weet iets leuks te vertellen over onze Floor.’
Als Pascal opstaat om het woord te nemen komt de ober met de soepterrine voor hun tafel. Pascal gaat weer zitten. De pot-au-feu wordt geserveerd. Lepels tikken onregelmatig tegen de borden. In de verte hoor je de hakken van de ober op de tegels klakken. En als je goed luistert hoor je door de open ramen de meeuwen kibbelen op het strand.
De escargots de Bourgogne en de coquilles St. Jacques à la Parisienne volgen. Griet-Saint-Germain met gegratineerde aardappelen worden opgediend. De stemming zit er niet in. Komt er ook niet meer in. Zelfs bij de mousse au chocolat kijkt iedereen strak voor zich uit.
Buiten klinkt salsa. Bij het zwembad dansen verliefde paartjes dicht tegen elkaar gesmeed. Verveeld kijkt de familie naar hun servet met de souvenirs van hun diner.
Ben staat op. ‘Kom Floor we gaan dansen.’
Pascal gooit zijn servet op tafel. ‘We wachten nog op de koffie jongens!’ Ben en Floor lopen naar buiten. Bij het zwembad zit een trio in fel gekleurde wayabero’s. LOS MOSTACHOS staat op het sandwich-bord naast de gitarist. Alle drie dragen ze een snor. ‘Zouden die snorren echt zijn?’ vraagt Floor. 'Wel nee. Waarschijnlijk nepsnorren.’ Ben legt een arm om Floors taille. Zij legt een arm op zijn schouder. Net als het paar een eerste stap zet, eindigt de bolero met een lange zachte ooooooo. Twee tellen later zet het trio een tumba in. De dansvloer raakt vol. Er wordt vurig gedanst op het geliefde Antilliaanse ritme. Gitaar, xylofoon en wiri wedijveren met elkaar. Het is een mooie combinatie.